συναφής

Ancient Greek

Alternative forms

• ξυναφής (xunaphḗs) — Koine

Etymology

From συν- (sun-, “with”) +‎ ἁφή (haphḗ, “grip”, noun) +‎ -ής (-ḗs, adjective suffix).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /sy.na.pʰɛ̌ːs/ → /sy.naˈɸis/ → /si.naˈfis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /sy.na.pʰɛ̌ːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /sy.naˈpʰe̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /sy.naˈɸis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /sy.naˈfis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /si.naˈfis/

Adjective

συναφής • (sunaphḗs) m or f (neuter συναφές); third declension

1. united, connected, related to

Inflection

Third declension of συναφής; συναφές (contracted, Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		συναφής sunaphḗs	συναφές sunaphés		συναφεῖ sunapheî	συναφεῖ sunapheî		συναφεῖς sunapheîs	συναφῆ sunaphê
Genitive		συναφοῦς sunaphoûs	συναφοῦς sunaphoûs		συναφοῖν sunaphoîn	συναφοῖν sunaphoîn		συναφῶν sunaphôn	συναφῶν sunaphôn
Dative		συναφεῖ sunapheî	συναφεῖ sunapheî		συναφοῖν sunaphoîn	συναφοῖν sunaphoîn		συναφέσῐ / συναφέσῐν sunaphési(n)	συναφέσῐ / συναφέσῐν sunaphési(n)
Accusative		συναφῆ sunaphê	συναφές sunaphés		συναφεῖ sunapheî	συναφεῖ sunapheî		συναφεῖς sunapheîs	συναφῆ sunaphê
Vocative		συναφές sunaphés	συναφές sunaphés		συναφεῖ sunapheî	συναφεῖ sunapheî		συναφεῖς sunapheîs	συναφῆ sunaphê
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		συναφῶς sunaphôs			συναφέστερος sunaphésteros			συναφέστᾰτος sunaphéstatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• “συναφής”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• συναφής in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

Greek

Adjective

συναφής • (synafís) m or f (neuter συναφές)

1. united, connected, related to