φαίνων

See also: Φαίνων

Ancient Greek

Etymology

Present active participle of φαίνω (phaínō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pʰǎi̯.nɔːn/ → /ˈɸɛ.non/ → /ˈfe.non/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pʰǎi̯.nɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈpʰɛ.non/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈɸɛ.non/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈfe.non/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈfe.non/

Participle

φαίνων • (phaínōn) m (feminine φαίνουσᾰ, neuter φαῖνον); first/third declension

1. shining

Declension

First and third declension of φαίνων; φαίνουσᾰ; φαῖνον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		φαίνων phaínōn	φαίνουσᾰ phaínousa	φαῖνον phaînon		φαίνοντε phaínonte	φαινούσᾱ phainoúsā	φαίνοντε phaínonte		φαίνοντες phaínontes	φαίνουσαι phaínousai	φαίνοντᾰ phaínonta
Genitive		φαίνοντος phaínontos	φαινούσης phainoúsēs	φαίνοντος phaínontos		φαινόντοιν phainóntoin	φαινούσαιν phainoúsain	φαινόντοιν phainóntoin		φαινόντων phainóntōn	φαινουσῶν phainousôn	φαινόντων phainóntōn
Dative		φαίνοντῐ phaínonti	φαινούσῃ phainoúsēi	φαίνοντῐ phaínonti		φαινόντοιν phainóntoin	φαινούσαιν phainoúsain	φαινόντοιν phainóntoin		φαίνουσῐ / φαίνουσῐν phaínousi(n)	φαινούσαις phainoúsais	φαίνουσῐ / φαίνουσῐν phaínousi(n)
Accusative		φαίνοντᾰ phaínonta	φαίνουσᾰν phaínousan	φαῖνον phaînon		φαίνοντε phaínonte	φαινούσᾱ phainoúsā	φαίνοντε phaínonte		φαίνοντᾰς phaínontas	φαινούσᾱς phainoúsās	φαίνοντᾰ phaínonta
Vocative		φαίνων phaínōn	φαίνουσᾰ phaínousa	φαῖνον phaînon		φαίνοντε phaínonte	φαινούσᾱ phainoúsā	φαίνοντε phaínonte		φαίνοντες phaínontes	φαίνουσαι phaínousai	φαίνοντᾰ phaínonta
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		φαινόντως phainóntōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.