χωόμενος

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /kʰɔː.ó.me.nos/ → /xoˈo.me.nos/ → /xoˈo.me.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /kʰɔː.ó.me.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kʰoˈo.me.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /xoˈo.me.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /xoˈo.me.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /xoˈo.me.nos/

Participle

χωόμενος • (khōómenos) m (feminine χωομένη, neuter χωόμενον); first/second declension

1. present middle participle of χώομαι (khṓomai)

Adjective

χωόμενος • (khōómenos) m (feminine χωομένη, neuter χωόμενον); first/second declension

1. agitated, troubled, angered

Declension

First and second declension of χωόμενος; χωομένη; χωόμενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		χωόμενος khōómenos	χωομένη khōoménē	χωόμενον khōómenon		χωομένω khōoménō	χωομένᾱ khōoménā	χωομένω khōoménō		χωόμενοι khōómenoi	χωόμεναι khōómenai	χωόμενᾰ khōómena
Genitive		χωομένου khōoménou	χωομένης khōoménēs	χωομένου khōoménou		χωομένοιν khōoménoin	χωομέναιν khōoménain	χωομένοιν khōoménoin		χωομένων khōoménōn	χωομένων khōoménōn	χωομένων khōoménōn
Dative		χωομένῳ khōoménōi	χωομένῃ khōoménēi	χωομένῳ khōoménōi		χωομένοιν khōoménoin	χωομέναιν khōoménain	χωομένοιν khōoménoin		χωομένοις khōoménois	χωομέναις khōoménais	χωομένοις khōoménois
Accusative		χωόμενον khōómenon	χωομένην khōoménēn	χωόμενον khōómenon		χωομένω khōoménō	χωομένᾱ khōoménā	χωομένω khōoménō		χωομένους khōoménous	χωομένᾱς khōoménās	χωόμενᾰ khōómena
Vocative		χωόμενε khōómene	χωομένη khōoménē	χωόμενον khōómenon		χωομένω khōoménō	χωομένᾱ khōoménā	χωομένω khōoménō		χωόμενοι khōómenoi	χωόμεναι khōómenai	χωόμενᾰ khōómena
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		χωομένως khōoménōs				χωομενώτερος khōomenṓteros				χωομενώτᾰτος khōomenṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.