אַרן

See also: ארן

Yiddish

Possibly contracted from Middle High German arnen (“to harvest; to deserve; to suffer for a misdeed; to make so suffer; to requite”), from Old High German arnōn (“to harvest”), from Proto-Germanic *aznōną, whence also English earn. The Yiddish ar- implies that a following consonant was lost; otherwise we would expect or- as in פֿאָרן (forn) from Middle High German varn.

אַרן • (arn) (past participle געאַרט (geart))

(impersonal) to bother, concern, be an annoyance
עס אַרט ניט ווען ער קומט שפּעט. ― es art nit ven er kumt shpet. ― It doesn't bother [me] if he comes late.

Conjugation of אַרן

infinitive

אַרן
arn

present participle

past participle

auxiliary

present

—

ער אַרט
er art

זיי אַרן
zey arn

imperative

—

Composed forms


past	איך האָב געאַרט ikh hob geart	מיר האָבן געאַרט mir hobn geart
	דו האָסט געאַרט du host geart	איר האָט געאַרט ir hot geart
	ער האָט געאַרט er hot geart	זיי האָבן געאַרט zey hobn geart
pluperfect	איך האָב געהאַט געאַרט ikh hob gehat geart	מיר האָבן געהאַט געאַרט mir hobn gehat geart
	דו האָסט געהאַט געאַרט du host gehat geart	איר האָט געהאַט געאַרט ir hot gehat geart
	ער האָט געהאַט געאַרט er hot gehat geart	זיי האָבן געהאַט געאַרט zey hobn gehat geart

future	איך וועל אַרן ikh vel arn	מיר וועלן אַרן mir veln arn
	דו וועסט אַרן du vest arn	איר וועט אַרן ir vet arn
	ער וועט אַרן er vet arn	זיי וועלן אַרן zey veln arn

future perfect	איך וועל האָבן געאַרט ikh vel hobn geart	מיר וועלן האָבן געאַרט mir veln hobn geart
	דו וועסט האָבן געאַרט du vest hobn geart	איר וועט האָבן געאַרט ir vet hobn geart
	ער וועט האָבן געאַרט er vet hobn geart	זיי וועלן האָבן געאַרט zey veln hobn geart