ἀλώμενος

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.lɔ̌ː.me.nos/ → /aˈlo.me.nos/ → /aˈlo.me.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.lɔ̌ː.me.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /aˈlo.me.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /aˈlo.me.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /aˈlo.me.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /aˈlo.me.nos/

Participle

ἀλώμενος • (alṓmenos) m (feminine ἀλωμένη, neuter ἀλώμενον); first/second declension

1. present mediopassive participle of ἀλάομαι (aláomai)

Declension

First and second declension of ἀλώμενος; ἀλωμένη; ἀλώμενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ἀλώμενος alṓmenos	ἀλωμένη alōménē	ἀλώμενον alṓmenon		ἀλωμένω alōménō	ἀλωμένᾱ alōménā	ἀλωμένω alōménō		ἀλώμενοι alṓmenoi	ἀλώμεναι alṓmenai	ἀλώμενᾰ alṓmena
Genitive		ἀλωμένου alōménou	ἀλωμένης alōménēs	ἀλωμένου alōménou		ἀλωμένοιν alōménoin	ἀλωμέναιν alōménain	ἀλωμένοιν alōménoin		ἀλωμένων alōménōn	ἀλωμένων alōménōn	ἀλωμένων alōménōn
Dative		ἀλωμένῳ alōménōi	ἀλωμένῃ alōménēi	ἀλωμένῳ alōménōi		ἀλωμένοιν alōménoin	ἀλωμέναιν alōménain	ἀλωμένοιν alōménoin		ἀλωμένοις alōménois	ἀλωμέναις alōménais	ἀλωμένοις alōménois
Accusative		ἀλώμενον alṓmenon	ἀλωμένην alōménēn	ἀλώμενον alṓmenon		ἀλωμένω alōménō	ἀλωμένᾱ alōménā	ἀλωμένω alōménō		ἀλωμένους alōménous	ἀλωμένᾱς alōménās	ἀλώμενᾰ alṓmena
Vocative		ἀλώμενε alṓmene	ἀλωμένη alōménē	ἀλώμενον alṓmenon		ἀλωμένω alōménō	ἀλωμένᾱ alōménā	ἀλωμένω alōménō		ἀλώμενοι alṓmenoi	ἀλώμεναι alṓmenai	ἀλώμενᾰ alṓmena
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ἀλωμένως alōménōs				ἀλωμενώτερος alōmenṓteros				ἀλωμενώτᾰτος alōmenṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.