ἀμυνόμενος

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.myː.nó.me.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.myˈno.me.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /a.myˈno.me.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.myˈno.me.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.miˈno.me.nos/

Participle

ἀμῡνόμενος • (amūnómenos) m (feminine ἀμῡνομένη, neuter ἀμῡνόμενον); first/second declension

present mediopassive participle of ἀμῡ́νω (amū́nō)

Declension

First and second declension of ἀμῡνόμενος; ἀμῡνομένη; ἀμῡνόμενον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ἀμῡνόμενος amūnómenos	ἀμῡνομένη amūnoménē	ἀμῡνόμενον amūnómenon	ἀμῡνομένω amūnoménō	ἀμῡνομένᾱ amūnoménā	ἀμῡνομένω amūnoménō	ἀμῡνόμενοι amūnómenoi	ἀμῡνόμεναι amūnómenai	ἀμῡνόμενᾰ amūnómena
Genitive	ἀμῡνομένου amūnoménou	ἀμῡνομένης amūnoménēs	ἀμῡνομένου amūnoménou	ἀμῡνομένοιν amūnoménoin	ἀμῡνομέναιν amūnoménain	ἀμῡνομένοιν amūnoménoin	ἀμῡνομένων amūnoménōn	ἀμῡνομένων amūnoménōn	ἀμῡνομένων amūnoménōn
Dative	ἀμῡνομένῳ amūnoménōi	ἀμῡνομένῃ amūnoménēi	ἀμῡνομένῳ amūnoménōi	ἀμῡνομένοιν amūnoménoin	ἀμῡνομέναιν amūnoménain	ἀμῡνομένοιν amūnoménoin	ἀμῡνομένοις amūnoménois	ἀμῡνομέναις amūnoménais	ἀμῡνομένοις amūnoménois
Accusative	ἀμῡνόμενον amūnómenon	ἀμῡνομένην amūnoménēn	ἀμῡνόμενον amūnómenon	ἀμῡνομένω amūnoménō	ἀμῡνομένᾱ amūnoménā	ἀμῡνομένω amūnoménō	ἀμῡνομένους amūnoménous	ἀμῡνομένᾱς amūnoménās	ἀμῡνόμενᾰ amūnómena
Vocative	ἀμῡνόμενε amūnómene	ἀμῡνομένη amūnoménē	ἀμῡνόμενον amūnómenon	ἀμῡνομένω amūnoménō	ἀμῡνομένᾱ amūnoménā	ἀμῡνομένω amūnoménō	ἀμῡνόμενοι amūnómenoi	ἀμῡνόμεναι amūnómenai	ἀμῡνόμενᾰ amūnómena
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ἀμῡνομένως amūnoménōs			ἀμῡνομενώτερος amūnomenṓteros			ἀμῡνομενώτᾰτος amūnomenṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.