ἀνομώτατος

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.no.mɔ̌ː.ta.tos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.noˈmo.ta.tos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /a.noˈmo.ta.tos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.noˈmo.ta.tos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.noˈmo.ta.tos/

Adjective

ἀνομώτᾰτος • (anomṓtatos) m (feminine ἀνομωτᾰ́τη, neuter ἀνομώτᾰτον); first/second declension

superlative degree of ἄνομος (ánomos)

Declension

First and second declension of ἀ̆νομώτᾰτος; ἀ̆νομωτᾰ́τη; ἀ̆νομώτᾰτον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ἀ̆νομώτᾰτος anomṓtatos	ἀ̆νομωτᾰ́τη anomōtátē	ἀ̆νομώτᾰτον anomṓtaton	ἀ̆νομωτᾰ́τω anomōtátō	ἀ̆νομωτᾰ́τᾱ anomōtátā	ἀ̆νομωτᾰ́τω anomōtátō	ἀ̆νομώτᾰτοι anomṓtatoi	ἀ̆νομώτᾰται anomṓtatai	ἀ̆νομώτᾰτᾰ anomṓtata
Genitive	ἀ̆νομωτᾰ́του anomōtátou	ἀ̆νομωτᾰ́της anomōtátēs	ἀ̆νομωτᾰ́του anomōtátou	ἀ̆νομωτᾰ́τοιν anomōtátoin	ἀ̆νομωτᾰ́ταιν anomōtátain	ἀ̆νομωτᾰ́τοιν anomōtátoin	ἀ̆νομωτᾰ́των anomōtátōn	ἀ̆νομωτᾰ́των anomōtátōn	ἀ̆νομωτᾰ́των anomōtátōn
Dative	ἀ̆νομωτᾰ́τῳ anomōtátōi	ἀ̆νομωτᾰ́τῃ anomōtátēi	ἀ̆νομωτᾰ́τῳ anomōtátōi	ἀ̆νομωτᾰ́τοιν anomōtátoin	ἀ̆νομωτᾰ́ταιν anomōtátain	ἀ̆νομωτᾰ́τοιν anomōtátoin	ἀ̆νομωτᾰ́τοις anomōtátois	ἀ̆νομωτᾰ́ταις anomōtátais	ἀ̆νομωτᾰ́τοις anomōtátois
Accusative	ἀ̆νομώτᾰτον anomṓtaton	ἀ̆νομωτᾰ́την anomōtátēn	ἀ̆νομώτᾰτον anomṓtaton	ἀ̆νομωτᾰ́τω anomōtátō	ἀ̆νομωτᾰ́τᾱ anomōtátā	ἀ̆νομωτᾰ́τω anomōtátō	ἀ̆νομωτᾰ́τους anomōtátous	ἀ̆νομωτᾰ́τᾱς anomōtátās	ἀ̆νομώτᾰτᾰ anomṓtata
Vocative	ἀ̆νομώτᾰτε anomṓtate	ἀ̆νομωτᾰ́τη anomōtátē	ἀ̆νομώτᾰτον anomṓtaton	ἀ̆νομωτᾰ́τω anomōtátō	ἀ̆νομωτᾰ́τᾱ anomōtátā	ἀ̆νομωτᾰ́τω anomōtátō	ἀ̆νομώτᾰτοι anomṓtatoi	ἀ̆νομώτᾰται anomṓtatai	ἀ̆νομώτᾰτᾰ anomṓtata
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ἀ̆νομώτᾰτᾰ anomṓtata			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.