ἀποπλέων

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.po.plé.ɔːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.poˈple.on/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /a.poˈple.on/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.poˈple.on/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.poˈple.on/

Participle

ἀποπλέων • (apopléōn) m (feminine ἀποπλέουσᾰ, neuter ἀποπλέον); first/third declension

present active participle of ἀποπλέω (apopléō)

Declension

First and third declension of ἀ̆ποπλέων; ἀ̆ποπλέουσᾰ; ἀ̆ποπλέον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ἀ̆ποπλέων apopléōn	ἀ̆ποπλέουσᾰ apopléousa	ἀ̆ποπλέον apopléon	ἀ̆ποπλέοντε apopléonte	ἀ̆ποπλεούσᾱ apopleoúsā	ἀ̆ποπλέοντε apopléonte	ἀ̆ποπλέοντες apopléontes	ἀ̆ποπλέουσαι apopléousai	ἀ̆ποπλέοντᾰ apopléonta
Genitive	ἀ̆ποπλέοντος apopléontos	ἀ̆ποπλεούσης apopleoúsēs	ἀ̆ποπλέοντος apopléontos	ἀ̆ποπλεόντοιν apopleóntoin	ἀ̆ποπλεούσαιν apopleoúsain	ἀ̆ποπλεόντοιν apopleóntoin	ἀ̆ποπλεόντων apopleóntōn	ἀ̆ποπλεουσῶν apopleousôn	ἀ̆ποπλεόντων apopleóntōn
Dative	ἀ̆ποπλέοντῐ apopléonti	ἀ̆ποπλεούσῃ apopleoúsēi	ἀ̆ποπλέοντῐ apopléonti	ἀ̆ποπλεόντοιν apopleóntoin	ἀ̆ποπλεούσαιν apopleoúsain	ἀ̆ποπλεόντοιν apopleóntoin	ἀ̆ποπλέουσῐ / ἀ̆ποπλέουσῐν apopléousi(n)	ἀ̆ποπλεούσαις apopleoúsais	ἀ̆ποπλέουσῐ / ἀ̆ποπλέουσῐν apopléousi(n)
Accusative	ἀ̆ποπλέοντᾰ apopléonta	ἀ̆ποπλέουσᾰν apopléousan	ἀ̆ποπλέον apopléon	ἀ̆ποπλέοντε apopléonte	ἀ̆ποπλεούσᾱ apopleoúsā	ἀ̆ποπλέοντε apopléonte	ἀ̆ποπλέοντᾰς apopléontas	ἀ̆ποπλεούσᾱς apopleoúsās	ἀ̆ποπλέοντᾰ apopléonta
Vocative	ἀ̆ποπλέων apopléōn	ἀ̆ποπλέουσᾰ apopléousa	ἀ̆ποπλέον apopléon	ἀ̆ποπλέοντε apopléonte	ἀ̆ποπλεούσᾱ apopleoúsā	ἀ̆ποπλέοντε apopléonte	ἀ̆ποπλέοντες apopléontes	ἀ̆ποπλέουσαι apopléousai	ἀ̆ποπλέοντᾰ apopléonta
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ἀ̆ποπλεόντως apopleóntōs			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.