ἐκπορεύω

Ancient Greek

Etymology

From ἐκ (ek, “out”) + πορεύω (poreúō, “to carry, go”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ek.po.rěu̯.ɔː/ → /ek.poˈre.βo/ → /ek.poˈre.vo/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ek.po.rěu̯.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ek.poˈre.wo/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ek.poˈre.βo/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ek.poˈre.vo/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ek.poˈre.vo/

Verb

ἐκπορεύω • (ekporeúō)

1. to make to go out
   • 408 BCE, Euripides, The Phoenician Women 1068
   • 416 BCE, Euripides, Herakles 723
2. (middle voice) to go out, go forth, march out
   • 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Anabasis 5.1.8
   • 400 BCE – 300 BCE, Aeneas Tacticus, How to Survive under Siege 2.4.4
   • 200 BCE – 118 BCE, Polybius, The Histories 11.9.4
   • 200 BCE – 118 BCE, Polybius, The Histories 11.9.8
   • 200 BCE – 118 BCE, Polybius, The Histories 6.58.4
   • 300 BCE – 200 BCE, Septuagint, Proverbs 3.16

Inflection

   Present: ἐκπορεύω, ἐκπορεύομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκπορεύω	ἐκπορεύεις	ἐκπορεύει	ἐκπορεύετον	ἐκπορεύετον	ἐκπορεύομεν	ἐκπορεύετε	ἐκπορεύουσῐ(ν)
	subjunctive	ἐκπορεύω	ἐκπορεύῃς	ἐκπορεύῃ	ἐκπορεύητον	ἐκπορεύητον	ἐκπορεύωμεν	ἐκπορεύητε	ἐκπορεύωσῐ(ν)
	optative	ἐκπορεύοιμῐ	ἐκπορεύοις	ἐκπορεύοι	ἐκπορεύοιτον	ἐκπορευοίτην	ἐκπορεύοιμεν	ἐκπορεύοιτε	ἐκπορεύοιεν
	imperative		ἐκπόρευε	ἐκπορευέτω	ἐκπορεύετον	ἐκπορευέτων		ἐκπορεύετε	ἐκπορευόντων
middle/ passive	indicative	ἐκπορεύομαι	ἐκπορεύῃ, ἐκπορεύει	ἐκπορεύεται	ἐκπορεύεσθον	ἐκπορεύεσθον	ἐκπορευόμεθᾰ	ἐκπορεύεσθε	ἐκπορεύονται
	subjunctive	ἐκπορεύωμαι	ἐκπορεύῃ	ἐκπορεύηται	ἐκπορεύησθον	ἐκπορεύησθον	ἐκπορευώμεθᾰ	ἐκπορεύησθε	ἐκπορεύωνται
	optative	ἐκπορευοίμην	ἐκπορεύοιο	ἐκπορεύοιτο	ἐκπορεύοισθον	ἐκπορευοίσθην	ἐκπορευοίμεθᾰ	ἐκπορεύοισθε	ἐκπορεύοιντο
	imperative		ἐκπορεύου	ἐκπορευέσθω	ἐκπορεύεσθον	ἐκπορευέσθων		ἐκπορεύεσθε	ἐκπορευέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐκπορεύειν				ἐκπορεύεσθαι
participle	m	ἐκπορεύων				ἐκπορευόμενος
	f	ἐκπορεύουσᾰ				ἐκπορευομένη
	n	ἐκπορεῦον				ἐκπορευόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐξεπόρευον, ἐξεπορευόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐξεπόρευον	ἐξεπόρευες	ἐξεπόρευε(ν)	ἐξεπορεύετον	ἐξεπορευέτην	ἐξεπορεύομεν	ἐξεπορεύετε	ἐξεπόρευον
middle/ passive	indicative	ἐξεπορευόμην	ἐξεπορεύου	ἐξεπορεύετο	ἐξεπορεύεσθον	ἐξεπορευέσθην	ἐξεπορευόμεθᾰ	ἐξεπορεύεσθε	ἐξεπορεύοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

• “ἐκπορεύω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ἐκπορεύω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• ἐκπορεύω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἐκπορεύω in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)