ἱμαντόπους

Ancient Greek

Etymology

From ἱμάς (himás, “leathern strap”) +‎ πούς (poús, “foot”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hi.man.tó.puːs/ → /i.manˈto.pus/ → /i.manˈdo.pus/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hi.man.tó.puːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)i.manˈto.pus/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.manˈto.pus/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.manˈto.pus/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.manˈdo.pus/

Noun

ἱμαντόπους • (himantópous) m (genitive ἱμαντόποδος); third declension

1. spindleshanks
2. stilt (bird of the genus Himantopus)

Inflection

Third declension of ὁ ἱμαντόπους; τοῦ ἱμαντόποδος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ἱμαντόπους ho himantópous	τὼ ἱμαντόποδε tṑ himantópode	οἱ ἱμαντόποδες hoi himantópodes
Genitive	τοῦ ἱμαντόποδος toû himantópodos	τοῖν ἱμαντοπόδοιν toîn himantopódoin	τῶν ἱμαντοπόδων tôn himantopódōn
Dative	τῷ ἱμαντόποδῐ tôi himantópodi	τοῖν ἱμαντοπόδοιν toîn himantopódoin	τοῖς ἱμαντόποσῐ / ἱμαντόποσῐν toîs himantóposi(n)
Accusative	τὸν ἱμαντόποδᾰ tòn himantópoda	τὼ ἱμαντόποδε tṑ himantópode	τοὺς ἱμαντόποδᾰς toùs himantópodas
Vocative	ἱμαντόπους himantópous	ἱμαντόποδε himantópode	ἱμαντόποδες himantópodes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ds.

Descendants

• Translingual: Himantopus

Further reading

• “ἱμαντόπους”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἱμαντόπους in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette