ἱστοκεραία

Ancient Greek

Etymology

From ἱστός (histós, “mast”) +‎ κεραία (keraía, “projecting beam”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /his.to.ke.rǎi̯.aː/ → /is.to.ceˈrɛ.a/ → /is.to.ceˈre.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /his.to.ke.rǎi̯.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)is.to.keˈrɛ.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /is.to.ceˈrɛ.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /is.to.ceˈre.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /is.to.ceˈre.a/

Noun

ἱστοκεραίᾱ • (histokeraíā) f (genitive ἱστοκεραίᾱς); first declension

1. (nautical) sailyard

Inflection

First declension of ἡ ἱστοκεραίᾱ; τῆς ἱστοκεραίᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ἱστοκεραίᾱ hē histokeraíā	τὼ ἱστοκεραίᾱ tṑ histokeraíā	αἱ ἱστοκεραῖαι hai histokeraîai
Genitive	τῆς ἱστοκεραίᾱς tês histokeraíās	τοῖν ἱστοκεραίαιν toîn histokeraíain	τῶν ἱστοκεραιῶν tôn histokeraiôn
Dative	τῇ ἱστοκεραίᾳ têi histokeraíāi	τοῖν ἱστοκεραίαιν toîn histokeraíain	ταῖς ἱστοκεραίαις taîs histokeraíais
Accusative	τὴν ἱστοκεραίᾱν tḕn histokeraíān	τὼ ἱστοκεραίᾱ tṑ histokeraíā	τᾱ̀ς ἱστοκεραίᾱς tā̀s histokeraíās
Vocative	ἱστοκεραίᾱ histokeraíā	ἱστοκεραίᾱ histokeraíā	ἱστοκεραῖαι histokeraîai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ἱστοκεραία”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἱστοκεραία in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette