Opimius
Latin edit
Etymology edit
From opīmus (“rich, plump”) + -ius.
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /oˈpiː.mi.us/, [ɔˈpiːmiʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /oˈpi.mi.us/, [oˈpiːmius]
Proper noun edit
Opīmius m (genitive Opīmiī or Opīmī); second declension
- a Roman nomen gentile, gens or "family name" famously held by:
- Lucius Opimius, a Roman consul
Declension edit
Second-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | Opīmius | Opīmiī |
Genitive | Opīmiī Opīmī1 |
Opīmiōrum |
Dative | Opīmiō | Opīmiīs |
Accusative | Opīmium | Opīmiōs |
Ablative | Opīmiō | Opīmiīs |
Vocative | Opīmī | Opīmiī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Derived terms edit
Adjective edit
Opīmius (feminine Opīmia, neuter Opīmium); first/second-declension adjective
- of or pertaining to the gens Opimia.
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | Opīmius | Opīmia | Opīmium | Opīmiī | Opīmiae | Opīmia | |
Genitive | Opīmiī | Opīmiae | Opīmiī | Opīmiōrum | Opīmiārum | Opīmiōrum | |
Dative | Opīmiō | Opīmiō | Opīmiīs | ||||
Accusative | Opīmium | Opīmiam | Opīmium | Opīmiōs | Opīmiās | Opīmia | |
Ablative | Opīmiō | Opīmiā | Opīmiō | Opīmiīs | |||
Vocative | Opīmie | Opīmia | Opīmium | Opīmiī | Opīmiae | Opīmia |
References edit
- “Opimius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Opimius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.