ascla
Catalan edit
Etymology 1 edit
Inherited from Late Latin ascla, from Latin assula.
Pronunciation edit
Noun edit
ascla f (plural ascles)
Derived terms edit
Further reading edit
- “ascla” in Diccionari de la llengua catalana, segona edició, Institut d’Estudis Catalans.
- “ascla”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2024
- “ascla” in Diccionari normatiu valencià, Acadèmia Valenciana de la Llengua.
- “ascla” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.
Etymology 2 edit
Verb edit
ascla
- inflection of asclar:
Latin edit
Etymology edit
From earlier astla, from Classical assula. Attested in Cassiodorus.[1]
Noun edit
ascla f (genitive asclae); first declension (Late Latin)
- Alternative form of assula (“splinter”)
Declension edit
First-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | ascla | asclae |
Genitive | asclae | asclārum |
Dative | asclae | asclīs |
Accusative | asclam | asclās |
Ablative | asclā | asclīs |
Vocative | ascla | asclae |
Descendants edit
- Balkan Romance:
- Dalmatian:
- Insular Romance:
- Gallo-Italic:
- Piedmontese: as-cia
- Gallo-Romance:
- Occitano-Romance:
- Ibero-Romance:
- Borrowings:
References edit
- ^ Walther von Wartburg (1928–2002) “assŭla”, in Französisches Etymologisches Wörterbuch (in German), volumes 25: Refonte Apaideutos–Azymus, page 571