concitator
Latin
editPronunciation
edit- (Classical Latin) IPA(key): /kon.kiˈtaː.tor/, [kɔŋkɪˈt̪äːt̪ɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /kon.t͡ʃiˈta.tor/, [kon̠ʲt͡ʃiˈt̪äːt̪or]
Etymology 1
editconcitō (“to agitate”) + -tor
Noun
editconcitātor m (genitive concitātōris); third declension
- instigator
- provoker, inciter, agitator
- Synonym: concitor
Declension
editThird-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | concitātor | concitātōrēs |
Genitive | concitātōris | concitātōrum |
Dative | concitātōrī | concitātōribus |
Accusative | concitātōrem | concitātōrēs |
Ablative | concitātōre | concitātōribus |
Vocative | concitātor | concitātōrēs |
Etymology 2
editSee the etymology of the corresponding lemma form.
Verb
editconcitātor
References
edit- “concitator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “concitator”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- concitator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.