Latin

edit

Etymology 1

edit

Perfect passive participle of conquirō.

Participle

edit

conquīsītus (feminine conquīsīta, neuter conquīsītum); first/second-declension participle

  1. selected, chosen
  2. costly
Declension
edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative conquīsītus conquīsīta conquīsītum conquīsītī conquīsītae conquīsīta
Genitive conquīsītī conquīsītae conquīsītī conquīsītōrum conquīsītārum conquīsītōrum
Dative conquīsītō conquīsītō conquīsītīs
Accusative conquīsītum conquīsītam conquīsītum conquīsītōs conquīsītās conquīsīta
Ablative conquīsītō conquīsītā conquīsītō conquīsītīs
Vocative conquīsīte conquīsīta conquīsītum conquīsītī conquīsītae conquīsīta
Descendants
edit

References

edit
  • conquisitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • conquisitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • conquisitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.

Etymology 2

edit

Noun

edit

conquīsītus m (genitive conquīsītūs); fourth declension

  1. (Medieval Latin) Alternative form of conquaestus (acquisition, conquest)

References

edit