dźwięgać

Polish

Etymology

From dźwięga +‎ -ać.

Pronunciation

• (Masovia):
  • (Far Masovian) IPA^(key): /ˈd͡ʑvjɛŋɡat͡ɕ/

Verb

dźwięgać impf

1. (intransitive, Far Masovian) to smack (to chew loudly)

   Dźwięganie przy jedzeniu jest nieprzyzwoity obyczaj. ― Smacking while eating is an indecent custom.

Further reading

• Antoni Waga (1860) “dźwięgać”, in “Abecadłowy spis wyrazów ludowego języka w okolicach Łomży, Wizny i przyległych”, in Kazimierz Władysław Wóycicki, editor, Biblioteka Warszawska (in Polish), volume 2, Warsaw, page 751