discubitus
Latin
editEtymology
editPerfect passive participle of discumbō.
Participle
editdiscubitus (feminine discubita, neuter discubitum); first/second-declension participle
- reclined (at table)
Declension
editFirst/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | discubitus | discubita | discubitum | discubitī | discubitae | discubita | |
Genitive | discubitī | discubitae | discubitī | discubitōrum | discubitārum | discubitōrum | |
Dative | discubitō | discubitō | discubitīs | ||||
Accusative | discubitum | discubitam | discubitum | discubitōs | discubitās | discubita | |
Ablative | discubitō | discubitā | discubitō | discubitīs | |||
Vocative | discubite | discubita | discubitum | discubitī | discubitae | discubita |
Noun
editdiscubitus m (genitive discubitūs); fourth declension
- seat, or place to recline, at table
Declension
editFourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | discubitus | discubitūs |
Genitive | discubitūs | discubituum |
Dative | discubituī | discubitibus |
Accusative | discubitum | discubitūs |
Ablative | discubitū | discubitibus |
Vocative | discubitus | discubitūs |
References
edit- “discubitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- discubitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.