dolçor
Catalan edit
Etymology edit
From dolç + -or. First attested in the 14th century.[1]
Pronunciation edit
Noun edit
dolçor f (plural dolçors)
References edit
- ^ “dolçor”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2024
Further reading edit
- “dolçor” in Diccionari de la llengua catalana, segona edició, Institut d’Estudis Catalans.
- “dolçor” in Diccionari normatiu valencià, Acadèmia Valenciana de la Llengua.
- “dolçor” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.
Old French edit
Etymology edit
dolce, feminine of dous + -or, or from Late Latin dulcor, dulcōrem, from Latin dulcis.
Noun edit
dolçor oblique singular, f (oblique plural dolçors, nominative singular dolçor, nominative plural dolçors)
- softness
- (by extension) gentleness; kindness
Descendants edit
- Angevin: douçour
- Middle French: doulceur, dolceur, doulcheur, doulcour, doulçour; douceur, doucheur, douçour
- Norman: doucheur
- Picard: doucheur
References edit
- Godefroy, Frédéric, Dictionnaire de l’ancienne langue française et de tous ses dialectes du IXe au XVe siècle (1881) (dolçor, supplement)