elegantia

LatinEdit

EtymologyEdit

From ēlegāns +‎ -ia.

PronunciationEdit

NounEdit

ēlegantia f (genitive ēlegantiae); first declension

  1. elegance, taste, propriety, refinement, grace

DeclensionEdit

First-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative ēlegantia ēlegantiae
Genitive ēlegantiae ēlegantiārum
Dative ēlegantiae ēlegantiīs
Accusative ēlegantiam ēlegantiās
Ablative ēlegantiā ēlegantiīs
Vocative ēlegantia ēlegantiae

Derived termsEdit

AdjectiveEdit

ēlegantia

  1. nominative/accusative/vocative neuter plural of ēlegāns

ReferencesEdit

  • elegantia”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • elegantia”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • elegantia in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
  • Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • (ambiguous) logical minuteness, precision: disserendi elegantia
    • (ambiguous) he possesses sound judgment in matters of taste: elegantia in illo est
    • (ambiguous) tasteful description: elegantia orationis
  • elegantia in Ramminger, Johann (accessed 16 July 2016) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[2], pre-publication website, 2005-2016