induktar
Ido edit
Etymology edit
Borrowing from English induction, French induction, German Induktion, Italian induzione, Russian инду́кция (indúkcija) and Spanish inducción.
Pronunciation edit
Verb edit
induktar (present tense induktas, past tense induktis, future tense induktos, imperative induktez, conditional induktus)
- (transitive, logic) to induce, to reach (a general conclusion) by inference from a number of individual cases
- (transitive, physics) to induce, to influence without direct contact
Conjugation edit
Conjugation of induktar
present | past | future | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
infinitive | induktar | induktir | induktor | ||||
tense | induktas | induktis | induktos | ||||
conditional | induktus | ||||||
imperative | induktez | ||||||
adjective active participle | induktanta | induktinta | induktonta | ||||
adverbial active participle | induktante | induktinte | induktonte | ||||
nominal active participle | singular | induktanto | induktinto | induktonto | |||
plural | induktanti | induktinti | induktonti | ||||
adjective passive participle | induktata | induktita | induktota | ||||
adverbial passive participle | induktate | induktite | induktote | ||||
nominal passive participle | singular | induktato | induktito | induktoto | |||
plural | induktati | induktiti | induktoti |
Derived terms edit
- indukto (“induction, inference”)