Latin

edit

Pronunciation

edit

Etymology 1

edit

From īnstinguō +‎ -tus.

Noun

edit

īnstīnctus m (genitive īnstīnctūs); fourth declension

  1. instigation
  2. inspiration
Declension
edit

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative īnstīnctus īnstīnctūs
Genitive īnstīnctūs īnstīnctuum
Dative īnstīnctuī īnstīnctibus
Accusative īnstīnctum īnstīnctūs
Ablative īnstīnctū īnstīnctibus
Vocative īnstīnctus īnstīnctūs
Descendants
edit
  • English: instinct
  • German: Instinkt
  • Russian: инстинкт (instinkt)

Etymology 2

edit

Perfect passive participle of instinguo (instigate).

Adjective

edit

īnstīnctus (feminine īnstīncta, neuter īnstīnctum); first/second-declension adjective

  1. having been inspired
  2. having been infuriated
Declension
edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative īnstīnctus īnstīncta īnstīnctum īnstīnctī īnstīnctae īnstīncta
Genitive īnstīnctī īnstīnctae īnstīnctī īnstīnctōrum īnstīnctārum īnstīnctōrum
Dative īnstīnctō īnstīnctō īnstīnctīs
Accusative īnstīnctum īnstīnctam īnstīnctum īnstīnctōs īnstīnctās īnstīncta
Ablative īnstīnctō īnstīnctā īnstīnctō īnstīnctīs
Vocative īnstīncte īnstīncta īnstīnctum īnstīnctī īnstīnctae īnstīncta

References

edit
  • instinctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • instinctus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • instinctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • (ambiguous) to feel inspired: divino quodam instinctu concitari, ferri (Div. 1. 31. 66)