longimanus
Latin edit
Etymology edit
New Latin; from longus (“long”) + manus (“hand”).
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /lonˈɡi.ma.nus/, [ɫ̪ɔŋˈɡɪmänʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /lonˈd͡ʒi.ma.nus/, [lon̠ʲˈd͡ʒiːmänus]
Adjective edit
longimanus (feminine longimana, neuter longimanum); first/second-declension adjective
Usage notes edit
- Used almost exclusively as a taxonomic epithet and thus not normally in inflected forms other than the nominative singular.
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | longimanus | longimana | longimanum | longimanī | longimanae | longimana | |
Genitive | longimanī | longimanae | longimanī | longimanōrum | longimanārum | longimanōrum | |
Dative | longimanō | longimanō | longimanīs | ||||
Accusative | longimanum | longimanam | longimanum | longimanōs | longimanās | longimana | |
Ablative | longimanō | longimanā | longimanō | longimanīs | |||
Vocative | longimane | longimana | longimanum | longimanī | longimanae | longimana |
References edit
- “longimanus”, in Harry Thurston Peck, editor (1898) Harper's Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers