mianowity
Polish edit
Etymology edit
From mianowić + -ity. First attested in the 16th century.[1] Compare Czech jmenovitý.
Pronunciation edit
Adjective edit
mianowity (comparative mianowitszy, superlative najmianowitszy, derived adverb mianowicie)
- (obsolete) clear, explicit, well defined
- (Middle Polish) aforementioned
- Synonym: wyżej wymieniony
- (Middle Polish) designated
- Synonym: wyznaczony
Declension edit
Declension of mianowity (hard)
| singular | plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine animate | masculine inanimate | feminine | neuter | virile (= masculine personal) | non-virile | |
| nominative | mianowity | mianowita | mianowite | mianowici | mianowite | |
| genitive | mianowitego | mianowitej | mianowitego | mianowitych | ||
| dative | mianowitemu | mianowitej | mianowitemu | mianowitym | ||
| accusative | mianowitego | mianowity | mianowitą | mianowite | mianowitych | mianowite |
| instrumental | mianowitym | mianowitą | mianowitym | mianowitymi | ||
| locative | mianowitym | mianowitej | mianowitym | mianowitych | ||
References edit
- ^ Bańkowski, Andrzej (2000) “mianowity”, in Etymologiczny słownik języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish)
Further reading edit
- Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “mianowity”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
- “MIANOWITY”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century], 2016 October 26
- Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “mianowity”, in Słownik języka polskiego[1]
- Aleksander Zdanowicz (1861) “mianowity”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861[2]
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1902), “mianowity”, in Słownik języka polskiego[3] (in Polish), volume 2, Warsaw, page 940