obtutus
Latin
editEtymology
editFrom obtueor.
Noun
editobtūtus m (genitive obtūtūs); fourth declension
Declension
editFourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | obtūtus | obtūtūs |
Genitive | obtūtūs | obtūtuum |
Dative | obtūtuī | obtūtibus |
Accusative | obtūtum | obtūtūs |
Ablative | obtūtū | obtūtibus |
Vocative | obtūtus | obtūtūs |
References
edit“obtutus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press