officiosus
LatinEdit
EtymologyEdit
From officium (“duty”) + -ōsus (“full of”).
PronunciationEdit
- (Classical) IPA(key): /of.fi.kiˈoː.sus/, [ɔfːɪkiˈoːs̠ʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /of.fi.t͡ʃiˈo.sus/, [ofːit͡ʃiˈɔːs̬us]
AdjectiveEdit
officiōsus (feminine officiōsa, neuter officiōsum, comparative officiōsior, superlative officiōsissimus); first/second-declension adjective
DeclensionEdit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | officiōsus | officiōsa | officiōsum | officiōsī | officiōsae | officiōsa | |
Genitive | officiōsī | officiōsae | officiōsī | officiōsōrum | officiōsārum | officiōsōrum | |
Dative | officiōsō | officiōsō | officiōsīs | ||||
Accusative | officiōsum | officiōsam | officiōsum | officiōsōs | officiōsās | officiōsa | |
Ablative | officiōsō | officiōsā | officiōsō | officiōsīs | |||
Vocative | officiōse | officiōsa | officiōsum | officiōsī | officiōsae | officiōsa |
Derived termsEdit
DescendantsEdit
ReferencesEdit
- “officiosus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “officiosus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- officiosus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
- Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to be courteous, obliging to some one: officiosum esse in aliquem
- to be courteous, obliging to some one: officiosum esse in aliquem