oficer

Albanian

Noun

oficer

1. officer
2. (chess) bishop

Middle English

Noun

oficer

1. Alternative form of officer

Polish

Alternative forms

• oficyjer

Etymology

Borrowed from German Offizier. First attested in 1656–1688. Compare Kashubian oficéra, Silesian ôficyr, and Slovincian ofcéra.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɔˈfi.t͡sɛr/

• (Middle Polish) IPA^(key): /ɔˈfi.t͡sɛr/, /ɔˈfi.t͡ser/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -it͡sɛr
• Syllabification: o‧fi‧cer

Noun

oficer m pers (female equivalent oficerka, diminutive oficerek, related adjective oficerski)

1. officer (person occupying a position from second lieutenant to marshal or an analogous positions in the uniformed services)
2. (Middle Polish, collective) officers

Declension

Declension of oficer

	singular	plural
nominative	oficer	oficerzy/oficerowie/oficery (deprecative)
genitive	oficera	oficerów
dative	oficerowi	oficerom
accusative	oficera	oficerów
instrumental	oficerem	oficerami
locative	oficerze	oficerach
vocative	oficerze	oficerzy/oficerowie

Derived terms

nouns

• młodszy oficer
• oficer flagowy

 

Noun

oficer m inan

1. (obsolete, chiefly in the plural, rare) officer's boot

Declension

Declension of oficer

	singular	plural
nominative	oficer	oficery
genitive	oficeru	oficerów
dative	oficerowi	oficerom
accusative	oficer	oficery
instrumental	oficerem	oficerami
locative	oficerze	oficerach
vocative	oficerze	oficery

Further reading

• oficer in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• oficer in Polish dictionaries at PWN
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “oficer”, in Słownik języka polskiego
• Aleksander Zdanowicz (1861) “oficer”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “oficer”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 3, Warsaw, page 700