organarius
Latin edit
Etymology edit
From organum (“musical instrument”) + -ārius.
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /or.ɡaˈnaː.ri.us/, [ɔrɡäˈnäːriʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /or.ɡaˈna.ri.us/, [orɡäˈnäːrius]
Noun edit
organārius m (genitive organāriī or organārī); second declension
- a musical-instrument maker
- 330 CE – 400 CE, Ammianus Marcellinus, Res Gestae 28.1.8:
- ut hi, quos suspectati sunt, ilico rapti conpingerentur in vincula, organarius Sericus et Asbolius palaestrita et aruspex Campensis.
- that those whom they suspected should at once be seized and put in prison. The accused were an organ-builder Sericus, a wrestler Asbolius, and a soothsayer Campensis.
- ut hi, quos suspectati sunt, ilico rapti conpingerentur in vincula, organarius Sericus et Asbolius palaestrita et aruspex Campensis.
Declension edit
Second-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | organārius | organāriī |
Genitive | organāriī organārī1 |
organāriōrum |
Dative | organāriō | organāriīs |
Accusative | organārium | organāriōs |
Ablative | organāriō | organāriīs |
Vocative | organārie | organāriī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
References edit
- “organarius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- organarius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.