praeductal
Latin edit
Etymology edit
From praeductus (perfect passive participle of praedūcō (“draw”)) + -al.
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /prae̯ˈduk.tal/, [präe̯ˈd̪ʊkt̪äɫ̪]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /preˈduk.tal/, [preˈd̪ukt̪äl]
Noun edit
praeductal n (genitive praeductālis); third declension
Declension edit
Third-declension noun (neuter, “pure” i-stem).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | praeductal | praeductālia |
Genitive | praeductālis | praeductālium |
Dative | praeductālī | praeductālibus |
Accusative | praeductal | praeductālia |
Ablative | praeductālī | praeductālibus |
Vocative | praeductal | praeductālia |
References edit
- “praeductal”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- praeductal in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- praeductal in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)