przymawiacz
Polish edit
Etymology edit
From przymawiać + -acz. First attested in 1644.[1]
Pronunciation edit
Noun edit
przymawiacz m pers
Declension edit
Declension of przymawiacz
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | przymawiacz | przymawiacze |
| genitive | przymawiacza | przymawiaczy |
| dative | przymawiaczowi | przymawiaczom |
| accusative | przymawiacza | przymawiaczy |
| instrumental | przymawiaczem | przymawiaczami |
| locative | przymawiaczu | przymawiaczach |
| vocative | przymawiaczu | przymawiacze |
Related terms edit
adjective
nouns
verbs
- mówić impf
- przymówić pf, przymawiać impf
References edit
- ^ Grzegorz Knapski (1644) “przymawiacz”, in Thesavri Polonolatinograeci Gregorii Cnapii[1] (in Polish), Cracoviae: Sumptu & Typis Francisci Caesarij
Further reading edit
- Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “przymawiacz”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
- “PRZYMAWIACZ”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century], 20.11.2020
- Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “przymawiacz”, in Słownik języka polskiego[2]
- Aleksander Zdanowicz (1861) “przymawiacz”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861[3]
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1912), “przymawiacz”, in Słownik języka polskiego[4] (in Polish), volume 5, Warsaw, page 320