See also: purūs

LatinEdit

EtymologyEdit

From Proto-Italic *pūros, from Proto-Indo-European *pewH- (to cleanse, purify). Cognate with putus.

PronunciationEdit

AdjectiveEdit

pūrus (feminine pūra, neuter pūrum, comparative pūrior, superlative pūrissimus, adverb pūrē or pūriter); first/second-declension adjective

  1. clear, limpid
    Synonyms: putus, absolūtus
    Antonyms: incestus, sordidus, impurus
  2. clean; pure
    Synonym: līmpidus

DeclensionEdit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative pūrus pūra pūrum pūrī pūrae pūra
Genitive pūrī pūrae pūrī pūrōrum pūrārum pūrōrum
Dative pūrō pūrō pūrīs
Accusative pūrum pūram pūrum pūrōs pūrās pūra
Ablative pūrō pūrā pūrō pūrīs
Vocative pūre pūra pūrum pūrī pūrae pūra

Derived termsEdit

DescendantsEdit

ReferencesEdit

  • purus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • purus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • purus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • purus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
  • Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • pure, correct language: oratio pura, pura et emendata
    • incorrect usage: consuetudo vitiosa et corrupta (opp. pura et incorrupta) sermonis
    • to assume the toga virilis: togam virilem (puram) sumere

LatvianEdit

NounEdit

purus m

  1. (dialectal form) accusative plural form of purs