Latin

edit

Etymology

edit

Perfect passive participle of simulō.

Participle

edit

simulātus (feminine simulāta, neuter simulātum); first/second-declension participle

  1. imitated, feigned, pretended, behaved or acted as if or as though; having imitated, etc.
    • 29 BCE – 19 BCE, Virgil, Aeneid 4.105-107:
      Ollī — sēnsit enim simulātā mente locūtam,
      quō rēgnum Ītaliae Libycās āverteret ōrās —
      sīc contrā est ingressa Venus: [...].
      To [Juno] — [since Venus] knew the truth, that [Juno] had spoken with feigned intent, in order to divert the [fated] kingdom of Italy toward Libyan shores — in this way Venus began in reply: [...].

Declension

edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative simulātus simulāta simulātum simulātī simulātae simulāta
Genitive simulātī simulātae simulātī simulātōrum simulātārum simulātōrum
Dative simulātō simulātō simulātīs
Accusative simulātum simulātam simulātum simulātōs simulātās simulāta
Ablative simulātō simulātā simulātō simulātīs
Vocative simulāte simulāta simulātum simulātī simulātae simulāta

References

edit
  • simulatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • crocodiles' tears: lacrimae simulatae