sveigja

Icelandic

Etymology

From Old Norse sveigja, from Proto-Germanic *swaigijaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsveiːja/

  Rhymes: -eiːja

  Homophone: sveia

Verb

sveigja (weak verb, third-person singular past indicative sveigði, supine sveigt)

1. (transitive) to bend

Conjugation

sveigja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að sveigja
supine (sagnbót)		sveigt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		sveigjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég sveigi	við sveigjum	present (nútíð)	ég sveigi	við sveigjum
	þú sveigir	þið sveigið		þú sveigir	þið sveigið
	hann, hún, það sveigir	þeir, þær, þau sveigja		hann, hún, það sveigi	þeir, þær, þau sveigi
past (þátíð)	ég sveigði	við sveigðum	past (þátíð)	ég sveigði	við sveigðum
	þú sveigðir	þið sveigðuð		þú sveigðir	þið sveigðuð
	hann, hún, það sveigði	þeir, þær, þau sveigðu		hann, hún, það sveigði	þeir, þær, þau sveigðu
imperative (boðháttur)	sveig (þú)	sveigið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	sveigðu	sveigiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

sveigjast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að sveigjast
supine (sagnbót)		sveigst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		sveigjandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég sveigist	við sveigjumst	present (nútíð)	ég sveigist	við sveigjumst
	þú sveigist	þið sveigist		þú sveigist	þið sveigist
	hann, hún, það sveigist	þeir, þær, þau sveigjast		hann, hún, það sveigist	þeir, þær, þau sveigist
past (þátíð)	ég sveigðist	við sveigðumst	past (þátíð)	ég sveigðist	við sveigðumst
	þú sveigðist	þið sveigðust		þú sveigðist	þið sveigðust
	hann, hún, það sveigðist	þeir, þær, þau sveigðust		hann, hún, það sveigðist	þeir, þær, þau sveigðust
imperative (boðháttur)	sveigst (þú)	sveigist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	sveigstu	sveigisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

sveigður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	sveigður	sveigð	sveigt		sveigðir	sveigðar	sveigð
accusative (þolfall)	sveigðan	sveigða	sveigt		sveigða	sveigðar	sveigð
dative (þágufall)	sveigðum	sveigðri	sveigðu		sveigðum	sveigðum	sveigðum
genitive (eignarfall)	sveigðs	sveigðrar	sveigðs		sveigðra	sveigðra	sveigðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	sveigði	sveigða	sveigða		sveigðu	sveigðu	sveigðu
accusative (þolfall)	sveigða	sveigðu	sveigða		sveigðu	sveigðu	sveigðu
dative (þágufall)	sveigða	sveigðu	sveigða		sveigðu	sveigðu	sveigðu
genitive (eignarfall)	sveigða	sveigðu	sveigða		sveigðu	sveigðu	sveigðu

Noun

sveigja f (genitive singular sveigju, nominative plural sveigjur)

1. bend
2. bendiness, flexibility

Norwegian Nynorsk

Verb

sveigja (present tense sveigjer, past tense sveigde, past participle sveigt, passive infinitive sveigjast, present participle sveigjande, imperative sveig)

1. (pre-1938) alternative form of sveia

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *swaigijaną.

Verb

sveigja (past participle sveigðr)

1. (transitive) to bow, bend
2. (mediopassive) to be swayed

Conjugation

Conjugation of sveigja — active (weak class 1)

infinitive	sveiga
present participle	sveigandi
past participle	sveigðr
indicative	present	past
1st-person singular	sveigi	sveigða
2nd-person singular	sveigir	sveigðir
3rd-person singular	sveigir	sveigði
1st-person plural	sveigum	sveigðum
2nd-person plural	sveigið	sveigðuð
3rd-person plural	sveiga	sveigðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	sveiga	sveigða
2nd-person singular	sveigir	sveigðir
3rd-person singular	sveigi	sveigði
1st-person plural	sveigim	sveigðim
2nd-person plural	sveigið	sveigðið
3rd-person plural	sveigi	sveigði
imperative	present
2nd-person singular	sveig, sveigi
1st-person plural	sveigum
2nd-person plural	sveigið

Conjugation of sveigja — mediopassive (weak class 1)

infinitive	sveigask
present participle	sveigandisk
past participle	sveigzk
indicative	present	past
1st-person singular	sveigumk	sveigðumk
2nd-person singular	sveigisk	sveigðisk
3rd-person singular	sveigisk	sveigðisk
1st-person plural	sveigumsk	sveigðumsk
2nd-person plural	sveigizk	sveigðuzk
3rd-person plural	sveigask	sveigðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	sveigumk	sveigðumk
2nd-person singular	sveigisk	sveigðisk
3rd-person singular	sveigisk	sveigðisk
1st-person plural	sveigimsk	sveigðimsk
2nd-person plural	sveigizk	sveigðizk
3rd-person plural	sveigisk	sveigðisk
imperative	present
2nd-person singular	sveigsk, sveigisk
1st-person plural	sveigumsk
2nd-person plural	sveigizk

Descendants

• Icelandic: sveigja
• Norwegian Nynorsk: sveia, sveie, sveiga, sveige
• → Middle English: sweyen, swie, swe
  • English: sway
  • Scots: swey
  • Yola: zwae

References

• “sveigja”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press