swiken
Middle Dutch edit
Etymology edit
From Old Dutch *swīcan, from Proto-West Germanic *swīkwan, from Proto-Germanic *swīkwaną.
Verb edit
swiken
Inflection edit
Strong class 1 | ||
---|---|---|
Infinitive | swiken | |
3rd sg. past | swêec | |
3rd pl. past | swēken | |
Past participle | geswēken | |
Infinitive | swiken | |
In genitive | swikens | |
In dative | swikene | |
Indicative | Present | Past |
1st singular | swike | swêec |
2nd singular | swijcs, swikes | swēecs, swēkes |
3rd singular | swijct, swiket | swêec |
1st plural | swiken | swēken |
2nd plural | swijct, swiket | swēect, swēket |
3rd plural | swiken | swēken |
Subjunctive | Present | Past |
1st singular | swike | swēke |
2nd singular | swijcs, swikes | swēkes |
3rd singular | swike | swēke |
1st plural | swiken | swēken |
2nd plural | swijct, swiket | swēket |
3rd plural | swiken | swēken |
Imperative | Present | |
Singular | swijc, swike | |
Plural | swijct, swiket | |
Present | Past | |
Participle | swikende | geswēken |
Derived terms edit
Descendants edit
Further reading edit
- Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “swiken”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN