Latin edit

Etymology edit

From tri- (three) +‎ brevis (short).

Pronunciation edit

Noun edit

tribrevis m (genitive tribrevis); third declension

  1. (prosody) tribrach (metrical foot comprising three short syllables)
    • AD 4th C., Diomedes Grammaticus (author), Heinrich Keil (editor), Artis Grammaticae Liber III (1857), page 479:
      Tribrachys, tribrevis, teuthasius, quem quīdam brachysyllabum, aliī triorcheon, nōnnūllī pygmōna, plērīque chorīum nuncupant.
      The tribrach, "tribreve", teuthasius, which some call "brachysyllabic" , others triorcheon, some pygmon, many chorium.

Declension edit

Third-declension noun (i-stem).

Case Singular Plural
Nominative tribrevis tribrevēs
Genitive tribrevis tribrevium
Dative tribrevī tribrevibus
Accusative tribrevem tribrevēs
tribrevīs
Ablative tribreve tribrevibus
Vocative tribrevis tribrevēs

Synonyms edit

Related terms edit

Descendants edit

References edit

  • trĭbrĕvis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • trĭbrĕvis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette, page 1,598/3.