Latin

edit

Etymology

edit

From tri- (three) +‎ brevis (short).

Pronunciation

edit

Noun

edit

tribrevis m (genitive tribrevis); third declension

  1. (prosody) tribrach (metrical foot comprising three short syllables)
    • AD 4th C., Diomedes Grammaticus (author), Heinrich Keil (editor), Artis Grammaticae Liber III (1857), page 479:
      Tribrachys, tribrevis, teuthasius, quem quīdam brachysyllabum, aliī triorcheon, nōnnūllī pygmōna, plērīque chorīum nuncupant.
      The tribrach, "tribreve", teuthasius, which some call "brachysyllabic" , others triorcheon, some pygmon, many chorium.

Declension

edit

Third-declension noun (i-stem).

Case Singular Plural
Nominative tribrevis tribrevēs
Genitive tribrevis tribrevium
Dative tribrevī tribrevibus
Accusative tribrevem tribrevēs
tribrevīs
Ablative tribreve tribrevibus
Vocative tribrevis tribrevēs

Synonyms

edit
edit

Descendants

edit

References

edit
  • trĭbrĕvis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • trĭbrĕvis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette, page 1,598/3.