vicarianus
Latin edit
Etymology edit
From vicārius (“vicar”) + -ānus.
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /u̯i.kaː.riˈaː.nus/, [u̯ɪkäːriˈäːnʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /vi.ka.riˈa.nus/, [vikäriˈäːnus]
Adjective edit
vicāriānus (feminine vicāriāna, neuter vicāriānum); first/second-declension adjective
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | vicāriānus | vicāriāna | vicāriānum | vicāriānī | vicāriānae | vicāriāna | |
Genitive | vicāriānī | vicāriānae | vicāriānī | vicāriānōrum | vicāriānārum | vicāriānōrum | |
Dative | vicāriānō | vicāriānō | vicāriānīs | ||||
Accusative | vicāriānum | vicāriānam | vicāriānum | vicāriānōs | vicāriānās | vicāriāna | |
Ablative | vicāriānō | vicāriānā | vicāriānō | vicāriānīs | |||
Vocative | vicāriāne | vicāriāna | vicāriānum | vicāriānī | vicāriānae | vicāriāna |
Related terms edit
References edit
- “vicarianus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- vicarianus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.