wrzeciądz

Polish

Etymology

Inherited from Old Polish rzeciądz, from Proto-Slavic *retędzь (“chain”), from Proto-Germanic *rakentǭ (“fetter”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvʐɛ.t͡ɕɔnt͡s/
• Rhymes: -ɛt͡ɕɔnt͡s
• Syllabification: wrze‧ciądz

Noun

wrzeciądz m inan

1. hasp

   Synonym: skobel

Declension

Declension of wrzeciądz

	singular	plural
nominative	wrzeciądz	wrzeciądze
genitive	wrzeciądza	wrzeciądzów
dative	wrzeciądzowi	wrzeciądzom
accusative	wrzeciądz	wrzeciądze
instrumental	wrzeciądzem	wrzeciądzami
locative	wrzeciądzu	wrzeciądzach
vocative	wrzeciądzu	wrzeciądze

Further reading

• wrzeciądz in Polish dictionaries at PWN