aantijgen

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌtɛi̯.ɣə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: aan‧tij‧gen

Etymology 1

Compound of aan +‎ tijgen.

Verb

aantijgen

1. (transitive, with the accused as indirect object, formal, dated) to accuse (someone or something) of

   Hem werden verscheidene misdaden aangetegen.

   He was accused of several crimes.

2. (transitive, archaic) to accuse

Inflection

Inflection of aantijgen (strong class 1, separable)
infinitive	aantijgen
past singular	teeg aan
past participle	aangetegen
infinitive	aantijgen
gerund	aantijgen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	tijg aan	teeg aan	aantijg	aanteeg
2nd person sing. (jij)	tijgt aan	teeg aan	aantijgt	aanteeg
2nd person sing. (u)	tijgt aan	teeg aan	aantijgt	aanteeg
2nd person sing. (gij)	tijgt aan	teegt aan	aantijgt	aanteegt
3rd person singular	tijgt aan	teeg aan	aantijgt	aanteeg
plural	tijgen aan	tegen aan	aantijgen	aantegen
subjunctive sing.1	tijge aan	tege aan	aantijge	aantege
subjunctive plur.1	tijgen aan	tegen aan	aantijgen	aantegen
imperative sing.	tijg aan
imperative plur.1	tijgt aan
participles	aantijgend	aangetegen
1) Archaic.

Derived terms

• aantijging

Descendants

• Afrikaans: aantyg

Etymology 2

Compound of aan +‎ tijgen.

Verb

aantijgen

1. (transitive, obsolete) to put on
2. (intransitive, obsolete) to move up to, to approach

Inflection

Inflection of aantijgen (strong class 2a, separable)
infinitive	aantijgen
past singular	toog aan
past participle	aangetogen
infinitive	aantijgen
gerund	aantijgen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	tijg aan	toog aan	aantijg	aantoog
2nd person sing. (jij)	tijgt aan	toog aan	aantijgt	aantoog
2nd person sing. (u)	tijgt aan	toog aan	aantijgt	aantoog
2nd person sing. (gij)	tijgt aan	toogt aan	aantijgt	aantoogt
3rd person singular	tijgt aan	toog aan	aantijgt	aantoog
plural	tijgen aan	togen aan	aantijgen	aantogen
subjunctive sing.1	tijge aan	toge aan	aantijge	aantoge
subjunctive plur.1	tijgen aan	togen aan	aantijgen	aantogen
imperative sing.	tijg aan
imperative plur.1	tijgt aan
participles	aantijgend	aangetogen
1) Archaic.

Derived terms

• aantocht

Further reading

• Matthias de Vries, Lambert Allard te Winkel (1864) “AANTIJGEN^I”, in Woordenboek der Nederlandsche Taal, published 2001
• Matthias de Vries, Lambert Allard te Winkel (1864) “AANTIJGEN^II”, in Woordenboek der Nederlandsche Taal, published 2001