γέλασμα

Ancient Greek

Etymology

From γελάω (geláō, “to laugh”) and the suffix -μα (-ma).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɡé.laz.ma/ → /ˈʝe.laz.ma/ → /ˈʝe.laz.ma/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɡé.laz.ma/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈɡe.laz.ma/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈʝe.laz.ma/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈʝe.laz.ma/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈʝe.laz.ma/

Noun

γέλασμᾰ • (gélasma) n (genitive γελάσμᾰτος); third declension

1. smile
2. cause of laughter

Inflection

Third declension of τὸ γέλασμᾰ; τοῦ γελάσμᾰτος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ γέλασμᾰ tò gélasma	τὼ γελάσμᾰτε tṑ gelásmate	τᾰ̀ γελάσμᾰτᾰ tà gelásmata
Genitive	τοῦ γελάσμᾰτος toû gelásmatos	τοῖν γελασμᾰ́τοιν toîn gelasmátoin	τῶν γελασμᾰ́των tôn gelasmátōn
Dative	τῷ γελάσμᾰτῐ tôi gelásmati	τοῖν γελασμᾰ́τοιν toîn gelasmátoin	τοῖς γελάσμᾰσῐ / γελάσμᾰσῐν toîs gelásmasi(n)
Accusative	τὸ γέλασμᾰ tò gélasma	τὼ γελάσμᾰτε tṑ gelásmate	τᾰ̀ γελάσμᾰτᾰ tà gelásmata
Vocative	γέλασμᾰ gélasma	γελάσμᾰτε gelásmate	γελάσμᾰτᾰ gelásmata
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → English: gelasma

Further reading

• “γέλασμα”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• γέλασμα in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette