διαδοχικός

Greek

Etymology

From Ancient Greek διαδέχομαι (diadékhomai, “to succeed”). First attested 1833.

Pronunciation

• IPA^(key): /ðʝaðoçiˈkos/
• Hyphenation: δια‧δο‧χι‧κός

Adjective

διαδοχικός • (diadochikós) m (feminine διαδοχική, neuter διαδοχικό)

1. successive, consecutive (coming one after the other in a series.)

   διαδοχικές νίκες ― diadochikés níkes ― successive victories

   διαδοχικά πλήγματα ― diadochiká plígmata ― successive blows

Declension

Declension of διαδοχικός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	διαδοχικός •	διαδοχική •	διαδοχικό •	διαδοχικοί •	διαδοχικές •	διαδοχικά •
genitive	διαδοχικού •	διαδοχικής •	διαδοχικού •	διαδοχικών •	διαδοχικών •	διαδοχικών •
accusative	διαδοχικό •	διαδοχική •	διαδοχικό •	διαδοχικούς •	διαδοχικές •	διαδοχικά •
vocative	διαδοχικέ •	διαδοχική •	διαδοχικό •	διαδοχικοί •	διαδοχικές •	διαδοχικά •

Synonyms

• (successive): διάδοχος (diádochos), σειριακός (seiriakós)

Derived terms

• διαδοχικά (diadochiká, “successively, consecutively”) (adverb)
• διαδοχική διερμηνεία (diadochikí diermineía)
• διαδοχικότητα f (diadochikótita, “successiveness”)
• διαδοχικώς (diadochikós, “successively, consecutively”) (adverb)

Related terms

• διαδοχή f (diadochí, “succession, series”)
• διάδοχος m or f (diádochos, “successor, heir”)