διάδοχος

Ancient Greek

Etymology

From διαδέχομαι (diadékhomai, “to succeed”) +‎ -ος (-os).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /di.á.do.kʰos/ → /ðiˈa.ðo.xos/ → /ðiˈa.ðo.xos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.á.do.kʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /diˈa.do.kʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ðiˈa.ðo.xos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðiˈa.ðo.xos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðiˈa.ðo.xos/

Adjective

δῐᾰ́δοχος • (diádokhos) m or f (neuter δῐᾰ́δοχον); second declension

1. succeeding a person in a thing, aftercoming

Declension

Second declension of δῐᾰ́δοχος; δῐᾰ́δοχον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		δῐᾰ́δοχος diádokhos	δῐᾰ́δοχον diádokhon		δῐᾰδόχω diadókhō	δῐᾰδόχω diadókhō		δῐᾰ́δοχοι diádokhoi	δῐᾰ́δοχᾰ diádokha
Genitive		δῐᾰδόχου diadókhou	δῐᾰδόχου diadókhou		δῐᾰδόχοιν diadókhoin	δῐᾰδόχοιν diadókhoin		δῐᾰδόχων diadókhōn	δῐᾰδόχων diadókhōn
Dative		δῐᾰδόχῳ diadókhōi	δῐᾰδόχῳ diadókhōi		δῐᾰδόχοιν diadókhoin	δῐᾰδόχοιν diadókhoin		δῐᾰδόχοις diadókhois	δῐᾰδόχοις diadókhois
Accusative		δῐᾰ́δοχον diádokhon	δῐᾰ́δοχον diádokhon		δῐᾰδόχω diadókhō	δῐᾰδόχω diadókhō		δῐᾰδόχους diadókhous	δῐᾰ́δοχᾰ diádokha
Vocative		δῐᾰ́δοχε diádokhe	δῐᾰ́δοχον diádokhon		δῐᾰδόχω diadókhō	δῐᾰδόχω diadókhō		δῐᾰ́δοχοι diádokhoi	δῐᾰ́δοχᾰ diádokha
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		δῐᾰδόχως diadókhōs			δῐᾰδοχώτερος diadokhṓteros			δῐᾰδοχώτᾰτος diadokhṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Noun

δῐᾰ́δοχος • (diádokhos) m (genitive δῐᾰδόχου); second declension

1. (in the plural) Diadochi, the generals of Alexander the Great
2. (at Alexandria) lowest grade of court officials
3. substitute, deputy
4. head of a school of philosophers
5. kind of gem mentioned by Pliny

Inflection

Second declension of ὁ δῐᾰ́δοχος; τοῦ δῐᾰδόχου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ δῐᾰ́δοχος ho diádokhos	τὼ δῐᾰδόχω tṑ diadókhō	οἱ δῐᾰ́δοχοι hoi diádokhoi
Genitive	τοῦ δῐᾰδόχου toû diadókhou	τοῖν δῐᾰδόχοιν toîn diadókhoin	τῶν δῐᾰδόχων tôn diadókhōn
Dative	τῷ δῐᾰδόχῳ tôi diadókhōi	τοῖν δῐᾰδόχοιν toîn diadókhoin	τοῖς δῐᾰδόχοις toîs diadókhois
Accusative	τὸν δῐᾰ́δοχον tòn diádokhon	τὼ δῐᾰδόχω tṑ diadókhō	τοὺς δῐᾰδόχους toùs diadókhous
Vocative	δῐᾰ́δοχε diádokhe	δῐᾰδόχω diadókhō	δῐᾰ́δοχοι diádokhoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• δῐᾰδοχῐκός (diadokhikós)

Descendants

• Greek: διάδοχος (diádochos)
• → Latin: diadochos

References

• “διάδοχος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “διάδοχος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• διάδοχος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• διάδοχος in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)

Greek

Etymology

Learned borrowing from Ancient Greek διάδοχος (diádokhos), from Ancient Greek διαδέχομαι (diadékhomai, “to succeed”). Also substantivised.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈði̯a.ðo.xos/, /ˈðʝa.ðo.xos/
• Hyphenation: διά‧δο‧χος
• Old Hyphenation: δι‧ά‧δο‧χος

Adjective

διάδοχος • (diádochos) m (feminine διάδοχος or διάδοχη, neuter διάδοχο)

1. successor (coming after the other in a series)

   το διάδοχο πολιτικό σχήμα στην εξουσία της χώρας

   to diádocho politikó schíma stin exousía tis chóras

   the successor political shape in the country's power

Declension

Declension of διάδοχος

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	διάδοχος •	διάδοχος • / διάδοχη •	διάδοχο •	διάδοχοι •	διάδοχοι • / διάδοχες •	διάδοχα •
genitive	διάδοχου •	διάδοχου • / διάδοχης •	διάδοχου •	διάδοχων •	διάδοχων •	διάδοχων •
accusative	διάδοχο •	διάδοχο • / διάδοχη •	διάδοχο •	διάδοχους •	διάδοχους • / διάδοχες •	διάδοχα •
vocative	διάδοχε •	διάδοχε • / διάδοχη •	διάδοχο •	διάδοχοι •	διάδοχοι • / διάδοχες •	διάδοχα •

Synonyms

• (successive): διαδοχικός (diadochikós)

Noun

διάδοχος • (diádochos) m or f (plural διάδοχοι)

1. successor (person or thing that immediately follows another in holding an office)

   Ο Τραμπ ήταν ο διάδοχος του Ομπάμα.

   O Tramp ítan o diádochos tou Ompáma.

   Trump was Obama's successor.

2. heir, heiress (someone who is designated to inherit the throne in monarchies)

   Ο Πρίγκιπας της Ουαλίας είναι ο διάδοχος του αγγλικού θρόνου.

   O Prígkipas tis Oualías eínai o diádochos tou anglikoú thrónou.

   The Prince of Wales is the heir to the English throne.

3. (colloquial) firstborn son, eldest boy (in a family unit)

   Να σας ζήσει ο διάδοχος! ― Na sas zísei o diádochos! ― Long live your eldest!

Declension

Declension of διάδοχος

	singular	plural
nominative	διάδοχος •	διάδοχοι •
genitive	διαδόχου •	διαδόχων •
accusative	διάδοχο •	διαδόχους •
vocative	διάδοχε •	διάδοχοι •

Synonyms

• (heir): κληρονόμος m or f (klironómos)

Related terms

• διαδοχή f (diadochí, “succession, series”)

Further reading

• διάδοχος, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language