κερκοπίθηκος

Ancient Greek

Etymology

From κέρκος (kérkos, “tail”) +‎ πίθηκος (píthēkos, “ape”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ker.ko.pí.tʰɛː.kos/ → /cer.koˈpi.θi.kos/ → /cer.koˈpi.θi.kos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ker.ko.pí.tʰɛː.kos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ker.koˈpi.tʰe̝.kos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /cer.koˈpi.θi.kos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /cer.koˈpi.θi.kos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /cer.koˈpi.θi.kos/

Noun

κερκοπῐ́θηκος • (kerkopíthēkos) m (genitive κερκοπῐθήκου); second declension

1. kind of longtailed ape

Inflection

Second declension of ὁ κερκοπῐ́θηκος; τοῦ κερκοπῐθήκου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ κερκοπῐ́θηκος ho kerkopíthēkos	τὼ κερκοπῐθήκω tṑ kerkopithḗkō	οἱ κερκοπῐ́θηκοι hoi kerkopíthēkoi
Genitive	τοῦ κερκοπῐθήκου toû kerkopithḗkou	τοῖν κερκοπῐθήκοιν toîn kerkopithḗkoin	τῶν κερκοπῐθήκων tôn kerkopithḗkōn
Dative	τῷ κερκοπῐθήκῳ tôi kerkopithḗkōi	τοῖν κερκοπῐθήκοιν toîn kerkopithḗkoin	τοῖς κερκοπῐθήκοις toîs kerkopithḗkois
Accusative	τὸν κερκοπῐ́θηκον tòn kerkopíthēkon	τὼ κερκοπῐθήκω tṑ kerkopithḗkō	τοὺς κερκοπῐθήκους toùs kerkopithḗkous
Vocative	κερκοπῐ́θηκε kerkopíthēke	κερκοπῐθήκω kerkopithḗkō	κερκοπῐ́θηκοι kerkopíthēkoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Translingual: Cercopithecus
  • → Italian: cercopiteco

Further reading

• “κερκοπίθηκος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• κερκοπίθηκος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette