κεφάλι

Greek

Etymology

Inherited from Byzantine Greek κεφάλιν (kephálin), from Hellenistic Koine Greek κεφάλιον (kephálion, “little head”), diminutive of the Ancient Greek κεφαλή (kephalḗ), ultimately from Proto-Indo-European *gʰebʰ-. Doublet of κεφαλή (kefalí).

Pronunciation

• IPA^(key): /ceˈfa.li/
• Hyphenation: κε‧φά‧λι

Noun

κεφάλι • (kefáli) n (plural κεφάλια)

1. (anatomy) head

Declension

Declension of κεφάλι

	singular	plural
nominative	κεφάλι •	κεφάλια •
genitive	κεφαλιού •	κεφαλιών •
accusative	κεφάλι •	κεφάλια •
vocative	κεφάλι •	κεφάλια •

Synonyms

• κεφαλή f (kefalí) (formal)

Derived terms

• πονοκέφαλος m (ponokéfalos, “headache”)
• κεφάλα f (kefála, “bighead”)
• κεφαλάρι n (kefalári, “headrest, pillow, etc”)
• κεφαλιά f (kefaliá, “header”)
• κέφαλος m (kéfalos, “mullet”)
• περικεφαλαία f (perikefalaía, “helmet”)
• κεφαλόδεσμος m (kefalódesmos, “headband”)
• κεφαλοκλείδωμα n (kefalokleídoma, “stranglehold”)
• κάνω του κεφαλιού μου (káno tou kefalioú mou, “to do whatever one wants”) (literally: "to do of one's head")

See also

• μυαλό (myaló)