μεταλλουργός

Ancient Greek

Etymology

From μέτᾰλλον (métallon, “mine, quarry”) +‎ -ουργός (-ourgós, “worker”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /me.tal.luːr.ɡós/ → /me.tal.lurˈɣos/ → /me.ta.lurˈɣos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /me.tal.luːr.ɡós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /me.tal.lurˈɡos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /me.tal.lurˈɣos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /me.tal.lurˈɣos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /me.ta.lurˈɣos/

Noun

μετᾰλλουργός • (metallourgós) m (genitive μετᾰλλουργοῦ); second declension

1. miner, quarrier

Inflection

Second declension of ὁ μετᾰλλουργός; τοῦ μετᾰλλουργοῦ (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ μετᾰλλουργός ho metallourgós	τὼ μετᾰλλουργώ tṑ metallourgṓ	οἱ μετᾰλλουργοί hoi metallourgoí
Genitive	τοῦ μετᾰλλουργοῦ toû metallourgoû	τοῖν μετᾰλλουργοῖν toîn metallourgoîn	τῶν μετᾰλλουργῶν tôn metallourgôn
Dative	τῷ μετᾰλλουργῷ tôi metallourgôi	τοῖν μετᾰλλουργοῖν toîn metallourgoîn	τοῖς μετᾰλλουργοῖς toîs metallourgoîs
Accusative	τὸν μετᾰλλουργόν tòn metallourgón	τὼ μετᾰλλουργώ tṑ metallourgṓ	τοὺς μετᾰλλουργούς toùs metallourgoús
Vocative	μετᾰλλουργέ metallourgé	μετᾰλλουργώ metallourgṓ	μετᾰλλουργοί metallourgoí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• μετᾰλλουργεῖον (metallourgeîon)
• μετᾰλλουργέω (metallourgéō)

 

Further reading

• “μεταλλουργός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• μεταλλουργός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette