μυρμηκολέων

Ancient Greek

Etymology

From μύρμηξ (múrmēx, “ant”) +‎ λέων (léōn, “lion”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /myr.mɛː.ko.lé.ɔːn/ → /myr.mi.koˈle.on/ → /mir.mi.koˈle.on/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /myr.mɛː.ko.lé.ɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /myr.me̝.koˈle.on/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /myr.mi.koˈle.on/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /myr.mi.koˈle.on/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /mir.mi.koˈle.on/

Noun

μυρμηκολέων • (murmēkoléōn) m (genitive μῠρμηκολέοντος); third declension

1. antlion

Inflection

Third declension of ὁ μῠρμηκολέων; τοῦ μῠρμηκολέοντος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ μῠρμηκολέων ho murmēkoléōn	τὼ μῠρμηκολέοντε tṑ murmēkoléonte	οἱ μῠρμηκολέοντες hoi murmēkoléontes
Genitive	τοῦ μῠρμηκολέοντος toû murmēkoléontos	τοῖν μῠρμηκολεόντοιν toîn murmēkoleóntoin	τῶν μῠρμηκολεόντων tôn murmēkoleóntōn
Dative	τῷ μῠρμηκολέοντῐ tôi murmēkoléonti	τοῖν μῠρμηκολεόντοιν toîn murmēkoleóntoin	τοῖς μῠρμηκολέουσῐ / μῠρμηκολέουσῐν toîs murmēkoléousi(n)
Accusative	τὸν μῠρμηκολέοντᾰ tòn murmēkoléonta	τὼ μῠρμηκολέοντε tṑ murmēkoléonte	τοὺς μῠρμηκολέοντᾰς toùs murmēkoléontas
Vocative	μῠρμηκολέον murmēkoléon	μῠρμηκολέοντε murmēkoléonte	μῠρμηκολέοντες murmēkoléontes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Translingual: Myrmeleon
• → Old Armenian: մրջիւնառիւծ (mrǰiwnaṙiwc) (calque)

Further reading

• “μυρμηκολέων”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• μυρμηκολέων in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette