παράδοξος

Ancient Greek

Etymology

From παρά (pará, “beyond”) +‎ δόξα (dóxa, “expectation”) +‎ -ος (-os).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.rá.dok.sos/ → /paˈra.ðok.sos/ → /paˈra.ðok.sos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.rá.dok.sos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /paˈra.dok.sos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /paˈra.ðok.sos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /paˈra.ðok.sos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /paˈra.ðok.sos/

Adjective

πᾰρᾰ́δοξος • (parádoxos) m or f (neuter πᾰρᾰ́δοξον); second declension

1. contrary to expectation, strange, incredible

   Synonym: παράξενος (paráxenos)

Declension

Second declension of πᾰρᾰ́δοξος; πᾰρᾰ́δοξον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		πᾰρᾰ́δοξος parádoxos	πᾰρᾰ́δοξον parádoxon		πᾰρᾰδόξω paradóxō	πᾰρᾰδόξω paradóxō		πᾰρᾰ́δοξοι parádoxoi	πᾰρᾰ́δοξᾰ parádoxa
Genitive		πᾰρᾰδόξου paradóxou	πᾰρᾰδόξου paradóxou		πᾰρᾰδόξοιν paradóxoin	πᾰρᾰδόξοιν paradóxoin		πᾰρᾰδόξων paradóxōn	πᾰρᾰδόξων paradóxōn
Dative		πᾰρᾰδόξῳ paradóxōi	πᾰρᾰδόξῳ paradóxōi		πᾰρᾰδόξοιν paradóxoin	πᾰρᾰδόξοιν paradóxoin		πᾰρᾰδόξοις paradóxois	πᾰρᾰδόξοις paradóxois
Accusative		πᾰρᾰ́δοξον parádoxon	πᾰρᾰ́δοξον parádoxon		πᾰρᾰδόξω paradóxō	πᾰρᾰδόξω paradóxō		πᾰρᾰδόξους paradóxous	πᾰρᾰ́δοξᾰ parádoxa
Vocative		πᾰρᾰ́δοξε parádoxe	πᾰρᾰ́δοξον parádoxon		πᾰρᾰδόξω paradóxō	πᾰρᾰδόξω paradóxō		πᾰρᾰ́δοξοι parádoxoi	πᾰρᾰ́δοξᾰ parádoxa
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		πᾰρᾰδόξως paradóxōs			πᾰρᾰδοξώτερος paradoxṓteros			πᾰρᾰδοξώτᾰτος paradoxṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• παραδοξάζω (paradoxázō)
• παραδοξασμός (paradoxasmós)
• παραδοξία (paradoxía)
• παραδοξογράφος (paradoxográphos)
• παραδοξολόγος (paradoxológos)
• παραδοξονίκης (paradoxoníkēs)
• παραδοξοποιός (paradoxopoiós)
• παραδοξότης (paradoxótēs)

 

Descendants

• Greek: παράδοξος (parádoxos)
• → Latin: paradoxus
  • → English: paradox
  • Italian: paradosso

Further reading

• “παράδοξος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “παράδοξος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• παράδοξος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• G3861 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • expectation idem, page 293.
  • paradoxical idem, page 591.
  • unexpected idem, page 917.

Greek

Etymology

From Ancient Greek παράδοξος (parádoxos).

Pronunciation

• IPA^(key): /paˈɾa.ðo.ksos/
• Hyphenation: πα‧ρά‧δο‧ξος

Adjective

παράδοξος • (parádoxos) m (feminine παράδοξη, neuter παράδοξο)

1. strange, paradoxical

Declension

Declension of παράδοξος

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	παράδοξος •	παράδοξη •	παράδοξο •	παράδοξοι •	παράδοξες •	παράδοξα •
genitive	παράδοξου •	παράδοξης •	παράδοξου •	παράδοξων •	παράδοξων •	παράδοξων •
accusative	παράδοξο •	παράδοξη •	παράδοξο •	παράδοξους •	παράδοξες •	παράδοξα •
vocative	παράδοξε •	παράδοξη •	παράδοξο •	παράδοξοι •	παράδοξες •	παράδοξα •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο παράδοξος, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο παράδοξος, etc.)

Derived terms

• παράδοξα (parádoxa, adverb)
• παράδοξο n (parádoxo, noun)
• παραδόξως (paradóxos, adverb)

 

Related terms

• παραδοξογράφος m (paradoxográfos)
• παραδοξολόγημα n (paradoxológima)
• παραδοξολογία f (paradoxología)
• παραδοξολόγος (paradoxológos)
• παραδοξολογώ (paradoxologó)
• παραδοξότητα f (paradoxótita)

 

Further reading

• παράδοξος, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language