παραίτιος

Ancient Greek

Etymology

From παρα- (para-) +‎ αἴτιος (aítios, “responsible, culpable”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.rǎi̯.ti.os/ → /paˈrɛ.ti.os/ → /paˈre.ti.os/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.rǎi̯.ti.os/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /paˈrɛ.ti.os/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /paˈrɛ.ti.os/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /paˈre.ti.os/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /paˈre.ti.os/

Adjective

πᾰραίτῐος • (paraítios) m (feminine πᾰραιτῐ́ᾱ, neuter πᾰραίτῐον); first/second declension

1. being in part the cause, sharing the blame
2. (in bad sense) accessory to a crime

Inflection

First and second declension of πᾰραίτῐος; πᾰραιτῐ́ᾱ; πᾰραίτῐον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		πᾰραίτῐος paraítios	πᾰραιτῐ́ᾱ paraitíā	πᾰραίτῐον paraítion		πᾰραιτῐ́ω paraitíō	πᾰραιτῐ́ᾱ paraitíā	πᾰραιτῐ́ω paraitíō		πᾰραίτῐοι paraítioi	πᾰραίτῐαι paraítiai	πᾰραίτῐᾰ paraítia
Genitive		πᾰραιτῐ́ου paraitíou	πᾰραιτῐ́ᾱς paraitíās	πᾰραιτῐ́ου paraitíou		πᾰραιτῐ́οιν paraitíoin	πᾰραιτῐ́αιν paraitíain	πᾰραιτῐ́οιν paraitíoin		πᾰραιτῐ́ων paraitíōn	πᾰραιτῐ́ων paraitíōn	πᾰραιτῐ́ων paraitíōn
Dative		πᾰραιτῐ́ῳ paraitíōi	πᾰραιτῐ́ᾳ paraitíāi	πᾰραιτῐ́ῳ paraitíōi		πᾰραιτῐ́οιν paraitíoin	πᾰραιτῐ́αιν paraitíain	πᾰραιτῐ́οιν paraitíoin		πᾰραιτῐ́οις paraitíois	πᾰραιτῐ́αις paraitíais	πᾰραιτῐ́οις paraitíois
Accusative		πᾰραίτῐον paraítion	πᾰραιτῐ́ᾱν paraitíān	πᾰραίτῐον paraítion		πᾰραιτῐ́ω paraitíō	πᾰραιτῐ́ᾱ paraitíā	πᾰραιτῐ́ω paraitíō		πᾰραιτῐ́ους paraitíous	πᾰραιτῐ́ᾱς paraitíās	πᾰραίτῐᾰ paraítia
Vocative		πᾰραίτῐε paraítie	πᾰραιτῐ́ᾱ paraitíā	πᾰραίτῐον paraítion		πᾰραιτῐ́ω paraitíō	πᾰραιτῐ́ᾱ paraitíā	πᾰραιτῐ́ω paraitíō		πᾰραίτῐοι paraítioi	πᾰραίτῐαι paraítiai	πᾰραίτῐᾰ paraítia
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		πᾰραιτῐ́ως paraitíōs				πᾰραιτῐώτερος paraitiṓteros				πᾰραιτῐώτᾰτος paraitiṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “παραίτιος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• παραίτιος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette