παρακειμένου

See also: παρακείμενου

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.ra.keː.mé.nuː/ → /pa.ra.ciˈme.nu/ → /pa.ra.ciˈme.nu/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.ra.keː.mé.nuː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pa.ra.kiˈme.nu/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pa.ra.ciˈme.nu/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pa.ra.ciˈme.nu/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pa.ra.ciˈme.nu/

Noun

πᾰρᾰκειμένου • (parakeiménou) m

1. genitive singular of πᾰρᾰκείμενος (parakeímenos)

Participle

πᾰρᾰκειμένου • (parakeiménou)

1. genitive singular masculine/neuter of πᾰρᾰκείμενος (parakeímenos)

Greek

Pronunciation

• IPA^(key): /paraciˈmenu/
• Hyphenation: πα‧ρα‧κει‧μέ‧νου

Noun

παρακειμένου • (parakeiménou) m

1. Genitive singular form of παρακείμενος (parakeímenos).

Usage notes

• As participle: παρακείμενου (parakeímenou).