παρακείμενος

Ancient Greek

Etymology

Perfect participle of πᾰρᾰ́κειμαι (părắkeimai, “lie beside or before”), from πᾰρᾰ- (pără-) +‎ κεῖμαι (keîmai). The noun is a substantivization in Hellenistic Koine with ellipsis of χρόνος (khrónos, “tense”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.ra.kěː.me.nos/ → /pa.raˈci.me.nos/ → /pa.raˈci.me.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.ra.kěː.me.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pa.raˈki.me.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pa.raˈci.me.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pa.raˈci.me.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pa.raˈci.me.nos/

Noun

πᾰρᾰκείμενος • (părăkeímenos) m (genitive πᾰρᾰκειμένου); second declension

1. (grammar) present perfect tense

Inflection

Second declension of ὁ πᾰρᾰκείμενος; τοῦ πᾰρᾰκειμένου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ πᾰρᾰκείμενος ho părăkeímenos	τὼ πᾰρᾰκειμένω tṑ părăkeiménō	οἱ πᾰρᾰκείμενοι hoi părăkeímenoi
Genitive	τοῦ πᾰρᾰκειμένου toû părăkeiménou	τοῖν πᾰρᾰκειμένοιν toîn părăkeiménoin	τῶν πᾰρᾰκειμένων tôn părăkeiménōn
Dative	τῷ πᾰρᾰκειμένῳ tôi părăkeiménōi	τοῖν πᾰρᾰκειμένοιν toîn părăkeiménoin	τοῖς πᾰρᾰκειμένοις toîs părăkeiménois
Accusative	τὸν πᾰρᾰκείμενον tòn părăkeímenon	τὼ πᾰρᾰκειμένω tṑ părăkeiménō	τοὺς πᾰρᾰκειμένους toùs părăkeiménous
Vocative	πᾰρᾰκείμενε părăkeímene	πᾰρᾰκειμένω părăkeiménō	πᾰρᾰκείμενοι părăkeímenoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Participle

πᾰρᾰκείμενος • (părăkeímenos) m (feminine πᾰρᾰκειμένη, neuter πᾰρᾰκείμενον); first/second declension

1. perfect mediopassive participle of πᾰρᾰ́κειμαι (părắkeimai)

Inflection

First and second declension of πᾰρᾰκείμενος; πᾰρᾰκειμένη; πᾰρᾰκείμενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		πᾰρᾰκείμενος părăkeímenos	πᾰρᾰκειμένη părăkeiménē	πᾰρᾰκείμενον părăkeímenon		πᾰρᾰκειμένω părăkeiménō	πᾰρᾰκειμένᾱ părăkeiménā	πᾰρᾰκειμένω părăkeiménō		πᾰρᾰκείμενοι părăkeímenoi	πᾰρᾰκείμεναι părăkeímenai	πᾰρᾰκείμενᾰ părăkeímenă
Genitive		πᾰρᾰκειμένου părăkeiménou	πᾰρᾰκειμένης părăkeiménēs	πᾰρᾰκειμένου părăkeiménou		πᾰρᾰκειμένοιν părăkeiménoin	πᾰρᾰκειμέναιν părăkeiménain	πᾰρᾰκειμένοιν părăkeiménoin		πᾰρᾰκειμένων părăkeiménōn	πᾰρᾰκειμένων părăkeiménōn	πᾰρᾰκειμένων părăkeiménōn
Dative		πᾰρᾰκειμένῳ părăkeiménōi	πᾰρᾰκειμένῃ părăkeiménēi	πᾰρᾰκειμένῳ părăkeiménōi		πᾰρᾰκειμένοιν părăkeiménoin	πᾰρᾰκειμέναιν părăkeiménain	πᾰρᾰκειμένοιν părăkeiménoin		πᾰρᾰκειμένοις părăkeiménois	πᾰρᾰκειμέναις părăkeiménais	πᾰρᾰκειμένοις părăkeiménois
Accusative		πᾰρᾰκείμενον părăkeímenon	πᾰρᾰκειμένην părăkeiménēn	πᾰρᾰκείμενον părăkeímenon		πᾰρᾰκειμένω părăkeiménō	πᾰρᾰκειμένᾱ părăkeiménā	πᾰρᾰκειμένω părăkeiménō		πᾰρᾰκειμένους părăkeiménous	πᾰρᾰκειμένᾱς părăkeiménās	πᾰρᾰκείμενᾰ părăkeímenă
Vocative		πᾰρᾰκείμενε părăkeímene	πᾰρᾰκειμένη părăkeiménē	πᾰρᾰκείμενον părăkeímenon		πᾰρᾰκειμένω părăkeiménō	πᾰρᾰκειμένᾱ părăkeiménā	πᾰρᾰκειμένω părăkeiménō		πᾰρᾰκείμενοι părăkeímenoi	πᾰρᾰκείμεναι părăkeímenai	πᾰρᾰκείμενᾰ părăkeímenă
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		πᾰρᾰκειμένως părăkeiménōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: παρακείμενος (parakeímenos)

Further reading

• “παρακείμενος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “παρακείμενος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “παρακείμενος”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers

Greek

Etymology

Learnedly, from Ancient Greek πᾰρᾰκείμενος. Present participle of παράκειμαι (parákeimai), an ancient middle voice verb. The noun is a substantivization in Hellenistic Koine with ellipsis of χρόνος (khrónos, “tense”).

Pronunciation

• IPA^(key): /pa.ɾaˈci.me.nos/
• Hyphenation: πα‧ρα‧κεί‧με‧νος

Noun

παρακείμενος • (parakeímenos) m

1. (grammar) perfect, present perfect

Usage notes

In Greek there are two formations of perfect tense, both periphrastic:

• παρακείμενος (auxiliary verb έχω (écho) + infinitive)
• παρακείμενος β’ (auxiliary verb είμαι (eímai) + passive perfect participle

Declension

Declension of παρακείμενος

	singular	plural
nominative	παρακείμενος (parakeímenos)	παρακείμενοι (parakeímenoi)
genitive	παρακειμένου (parakeiménou)	παρακειμένων (parakeiménon)
accusative	παρακείμενο (parakeímeno)	παρακειμένους (parakeiménous)
vocative	παρακείμενε (parakeímene)	παρακείμενοι (parakeímenoi)

Participle

παρακείμενος • (parakeímenos) m (feminine παρακείμενη, neuter παρακείμενο)

1. (formal) lie beside or before, left or right

   Χορήγηση οικοδομικής άδειας για την αποθήκη και τον παρακείμενο χώρο.

   Chorígisi oikodomikís ádeias gia tin apothíki kai ton parakeímeno chóro.

   Planning permission for the storeroom and the neighbouring area.

Declension

• Compare to the noun declension after the ancient inflection.

Declension of παρακείμενος

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	παρακείμενος (parakeímenos)	παρακείμενη (parakeímeni)	παρακείμενο (parakeímeno)		παρακείμενοι (parakeímenoi)	παρακείμενες (parakeímenes)	παρακείμενα (parakeímena)
genitive	παρακείμενου (parakeímenou)	παρακείμενης (parakeímenis)	παρακείμενου (parakeímenou)		παρακείμενων (parakeímenon)	παρακείμενων (parakeímenon)	παρακείμενων (parakeímenon)
accusative	παρακείμενο (parakeímeno)	παρακείμενη (parakeímeni)	παρακείμενο (parakeímeno)		παρακείμενους (parakeímenous)	παρακείμενες (parakeímenes)	παρακείμενα (parakeímena)
vocative	παρακείμενε (parakeímene)	παρακείμενη (parakeímeni)	παρακείμενο (parakeímeno)		παρακείμενοι (parakeímenoi)	παρακείμενες (parakeímenes)	παρακείμενα (parakeímena)