πεντάμορφος

Ancient Greek

Etymology

From πεντα- (penta-, “five”) +‎ μορφή (morphḗ, “shape, form”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /penˈta.mor.ɸos/ → /penˈda.mor.fos/

• (4^th CE Koine) IPA^(key): /penˈta.mor.ɸos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /penˈta.mor.fos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /penˈda.mor.fos/

Adjective

πεντᾰ́μορφος • (pentámorphos) m or f (neuter πεντᾰ́μορφον); second declension

1. (Koine) five-shaped, fivefold

   Coordinate term: τετράμορφος (tetrámorphos)

Declension

Second declension of πεντᾰ́μορφος; πεντᾰ́μορφον (Koine)

Number		Singular			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		πεντᾰ́μορφος pentámorphos	πεντᾰ́μορφον pentámorphon		πεντᾰ́μορφοι pentámorphoi	πεντᾰ́μορφᾰ pentámorpha
Genitive		πεντᾰμόρφου pentamórphou	πεντᾰμόρφου pentamórphou		πεντᾰμόρφων pentamórphōn	πεντᾰμόρφων pentamórphōn
Dative		πεντᾰμόρφῳ pentamórphōi	πεντᾰμόρφῳ pentamórphōi		πεντᾰμόρφοις pentamórphois	πεντᾰμόρφοις pentamórphois
Accusative		πεντᾰ́μορφον pentámorphon	πεντᾰ́μορφον pentámorphon		πεντᾰμόρφους pentamórphous	πεντᾰ́μορφᾰ pentámorpha
Vocative		πεντᾰ́μορφε pentámorphe	πεντᾰ́μορφον pentámorphon		πεντᾰ́μορφοι pentámorphoi	πεντᾰ́μορφᾰ pentámorpha

Further reading

• “πεντάμορφος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• πεντάμορφος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette