προπένθερος

Ancient Greek

Etymology

From προ- (pro-, before) +‎ πενθερός (pentherós, “father-in-law”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pro.pén.tʰe.ros/ → /proˈpen.θe.ros/ → /proˈpen.θe.ros/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pro.pén.tʰe.ros/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /proˈpen.tʰe.ros/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /proˈpen.θe.ros/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /proˈpen.θe.ros/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /proˈpen.θe.ros/

Noun

προπένθερος • (propéntheros) m (genitive προπενθέρου); second declension

1. one's father-in-law's father

Inflection

Second declension of ὁ προπένθερος; τοῦ προπενθέρου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ προπένθερος ho propéntheros	τὼ προπενθέρω tṑ propenthérō	οἱ προπένθεροι hoi propéntheroi
Genitive	τοῦ προπενθέρου toû propenthérou	τοῖν προπενθέροιν toîn propenthéroin	τῶν προπενθέρων tôn propenthérōn
Dative	τῷ προπενθέρῳ tôi propenthérōi	τοῖν προπενθέροιν toîn propenthéroin	τοῖς προπενθέροις toîs propenthérois
Accusative	τὸν προπένθερον tòn propéntheron	τὼ προπενθέρω tṑ propenthérō	τοὺς προπενθέρους toùs propenthérous
Vocative	προπένθερε propénthere	προπενθέρω propenthérō	προπένθεροι propéntheroi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “προπένθερος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• προπένθερος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette